Er is de afgelopen decennia een explosie geweest van cursusaanbod over allerlei tandheelkundige onderwerpen. Bij deze cursussen is meestal sprake van eigen interesse van de deelnemers, maar soms is sprake van een min of meer verplichte, opgelegde nascholingscursus. Het spreekt vanzelf dat daardoor de motivatie van de cursisten sterk uiteenlopend kan zijn.
Het prettigste vind ik zelf, zowel in de hoedanigheid van docent als cursist, wanneer het aantal deelnemers beperkt is tot zo’n 20-30 personen. Bij een dergelijk aantal kan goede interactie plaatsvinden tussen docent en cursisten en ook tussen cursisten onderling. Het achterin de zaal gaan zitten om vragen van de docent te ontwijken, is daarbij ook niet mogelijk. Die lege eerste rijen heb ik overigens pas later begrepen.
Vermoedelijk doet zich bij alle cursussen, van welke duur en omvang dan ook, wel eens een aantal voor iedereen herkenbare maar soms toch verrassende voorvallen voor. Zo zijn er altijd wel cursisten die hun weerzin tegen het volgen van de kennelijk opgelegde cursus niet kunnen verbloemen. Ondanks pogingen van de docent om het tij te keren, lukt het soms niet om de betreffende cursist bij de les te krijgen. Een andere voor de docent onaangename situatie is het in slaap vallen van een cursist. Eens vroeg ik de buurman van een dergelijke cursist hem even wakker te maken. Diens antwoord was voor mij nogal verrassend: “Misschien kunt u het beter zelf doen; u hebt hem tenslotte ook zelf in slaap gekregen”.
Het voortdurend raadplegen van een smartphone tijdens een cursus vind ik, zacht gezegd, uiterst onbeleefd. Een ander vervelend, niet zeldzaam fenomeen is de cursist die een vraag stelt aan de docent waarbij eigenlijk vanaf het begin van de vraag al duidelijk is dat het niet echt om een vraag gaat. Betrokkene wil dan zelf zijn eigen, meestal afwijkende standpunt over het voetlicht brengen en doet dat bovendien vaak in een langdradig betoog. Het is soms lastig voor een docent om daar op diplomatieke wijze een tijdig einde aan te maken zonder de ‘vragensteller’ te schofferen.
Het is voor mij wel begrijpelijk en ook herkenbaar dat het soms wel een erg lange zit kan zijn om een cursus tot het einde toe te blijven volgen. De gangbare verontschuldigingen voor vroeger vertrek van cursisten variëren in zo’n situatie van een nog te moeten halen trein, het ophalen van kinderen uit de crèche, tot onverwachte ziekte van een moeder of schoonmoeder. De cursist vraagt dan voor vertrek wel nog even of hij of zij het certificaat voor het bijgewoond hebben van de cursus vast mee kan krijgen, ook wanneer men al halverwege de cursus de benen neemt. Dat is nu eigenlijk weer niet verrassend.
Prof. dr. Isaäc van der Waal (1943) is ruim 45 jaar als kaakchirurg/oraal patholoog verbonden geweest aan het VU medisch centrum/Academisch Centrum Tandheelkunde Amsterdam. In deze rubriek doet hij verslag van zijn ervaringen op de meest uiteenlopende gebieden.
