In die gevallen is er sprake van een tekort of een overschot aan tandmateriaal. Deze morfologische onvolkomenheden kunnen echter met optische illusies worden gemaskeerd. In deze casus is sprake van agenesie van elementen 12 en 22.
Na extractie van de eerste premolaren in de onderkaak en regulatie van de onder- en bovenkaak is er een stabiele interdigitatie in de zijdelingse delen en een mooie klasse-I molaarrelatie. In het front resteren echter nog wat restdiastemen en de cuspidaten staan op de plaats van de laterale incisieven. Gedurende de orthodontische behandeling zijn er, op verzoek van patiënt, twee provisorische hoekopbouwen geplaatst op de hoektanden om de diastemen te sluiten (afbeelding 11).
Het behandeldoel bij deze patiënt is om het centrale diasteem met behulp van composiet te sluiten, de cuspidaten te veranderen in laterale incisieven en de premolaren om te toveren tot cuspidaten.
Het probleem is echter dat de basis van de cuspidaten breder is dan die van een laterale incisief. Door de distale hoek van de cuspidaat af te ronden, lijkt de cuspidaat in frontaal aanzicht smaller. De eerste premolaren zijn prominenter gemaakt waardoor ze meer op cuspidaten lijken (afbeelding 12).
Op afbeelding 13–15 is de volgorde van de behandeling zichtbaar. Gestart werd met het creëren van vier incisieven en vervolgens werden de premolaren omgetoverd tot cuspidaten. Op afbeelding 16a–d is de omgetoverde cuspidaat uit verschillende hoeken gefotografeerd. Op afbeelding 16d is duidelijk zichtbaar hoe breed de oorspronkelijke cuspidaat is. Door het afronden van de distale hoek van het element lijkt het vanuit frontaal aanzicht echter een ‘normale’ laterale incisief (afbeelding 16a). Afbeelding 17 is genomen met doorvallend licht. Hierdoor is exact te zien hoeveel composiet incisaal en approximaal is toegevoegd (inclusief enkele kleine onvolkomenheden, waarschijnlijk luchtinsluitingen).
NB Omdat het om een jonge, 14-jarige patiënt gaat, is besloten geen aanpassingen te doen aan het zenit van de 14 en de 24. Met behulp van een klinische kroonverlenging zouden de correcte lengte/breedteverhoudingen van een cuspidaat verkregen kunnen worden. De verwachting is echter dat er over 5-10 jaar weer (kleine) aanpassingen aan het composiet gedaan moeten worden vanwege uitgroei van elementen en/of het optreden van recessies. Hierdoor is een kroonverlenging dan mogelijk niet meer nodig. Om op jonge leeftijd een kroonverlenging uit te voeren bij elementen die toch al gevoelig zijn voor recessies, is niet wenselijk.
Uit: artikel Mindf*cks met composiet >>
