Eenmaal in Maastricht gearriveerd, waande ik mij direct een beetje in het buitenland. Wat een leuke sfeer is er in deze stad en wat een mooie omgeving. Vanaf het Centraal Station moest ik nog een kleine wandeling maken naar mijn hotel. Dat ging niet heel soepel, want de Maastrichtse stoeptegels bleken echt niet geschikt voor mijn hoge hakken.
Op de hotelkamer kon ik een beetje bijkomen van de reis en nog even ontspannen met Mamma Mia op televisie! Fijn, want een goede nachtrust is belangrijk voordat een drukke dag met de mondzorgkaravaan begint. Vaak is mijn hoofd al bezig met gedachten over wie ik morgen mag helpen. En ik vraag mij af of mijn cliënten ook wakker liggen de avond ervoor. Misschien uit angst of uit blijdschap dat ze eindelijk geholpen kunnen worden.
Na een heerlijk corona-ontbijtje op de kamer, wandelde ik in mijn witte pak en klompen naar Plein 1992. Op klompen ging het een stuk beter dan op hoge hakken… De tandartsbus van Dokters van de Wereld stond er al en ik kon meteen aan de slag.
Deze keer was de planning en organisatie iets anders. Dokters van de wereld had al heel veel voorwerk gedaan. Alle 14 patiënten van de Kredietbank die op mijn agenda stonden, waren al aangemeld bij 14 Friendly Network tandartsenpraktijken in Maastricht die bereid zijn om gratis vervolgbehandelingen te verrichten.
Deze dag bestonden mijn behandelingen vooral uit een uitgebreid intakegesprek met röntgenopnamen. Bij sommige cliënten heb ik een of meerdere kiezen getrokken om ze van de acute pijn af te helpen. Maar wat was het fijn te weten dat de patiënten voor verdere behandelingen terecht konden bij een tandarts uit het Friendly Network. Echt TOP!
Opnieuw was het weer confronterend om alle verhalen aan te horen. Mensen die zich schamen om hun monden open te doen. Een leuke, knappe vader hield zijn hand voor zijn mond en wilde eigenlijk niet dat ik naar zijn gebit zou kijken, zo erg schaamde hij zich. Hij bleef maar excuses aanbieden.
Om 17 uur zat het alweer erop. Een emotionele dag, met veel dankbare patiënten. Maar ook met teleurgestelde patiënten, die vroegen ‘waarom ik niet meteen hun voortand mooi kon maken’. Ik heb mijn best gedaan om uit te leggen dat dat pas kan als de wortelkanaalbehandeling is afgerond. Dat vervolgens de tand weer mooi wordt gemaakt.
De weg terug naar Rotterdam duurde voor mijn gevoel veel korter. Mijn gedachten waren nog in de mondzorgkaravaan. Ik blijf het me afvragen: hoe kan dat toch? Zoveel mensen in Nederland met pijn en schaamte. Hoe kunnen we dit oplossen?
De volgende stop is Arnhem. Tot dan!
Tekst: Dokters van de Wereld, Didi Landman
Beeld: Arie Kievit
Gerelateerd
