Terugplaatsen van kroonfragmenten na trauma | Levensduurverlengende restauraties | ‘Etched retainers’ Oplossing uit de oude doos | Plan je occlusie voor je begint | Voedingsadvies dranken: verleiding en realiteit | Leukoplakie | TP Kennistoets juni 2018
Wordt de algemeen practicus specialist? Deze vraag stelde collega Ruud Lamp in de TP van mei dit jaar. Hij vond dat TP een vakblad voor specialisten aan het worden is.
Een student is met zijn kin op zijn bureaublad terechtgekomen. Hij meldt zich bij de spoedeisende dienst waar de losse kroonfragmenten worden verwijderd en in de prullenbak worden gedeponeerd. Hij wordt verwezen naar een implantoloog. De student vist de fragmenten uit de prullenbak en gaat langs diverse tandheelkundige specialisten.
Bij veel casuïstiek worden fraaie behandelresultaten getoond waarbij we een lange levensduur van het gemaakte restauratief werk verwachten. Is er een individueel alternatief in plaats van deze conceptmatige aanpak?
Van een 33-jarige mannelijke patiënt is een bitewingopname gemaakt tijdens een periodiek mondonderzoek. De patiënt heeft geen klachten en er zijn geen bijzonderheden in de medische anamnese.
Een partiële frameprothese is voor velen een acceptabele oplossing, mits het vast genoeg zit. In toenemende mate echter is de zichtbaarheid van deze voorziening voor met name vrouwelijke patiënten aanleiding om te vragen ‘of er echt geen andere oplossing mogelijk is’.
Een 9-jarig meisje komt op verwijzing van haar tandarts omdat zij een overbeet en een diepe beet heeft met agenesie van de 42. De tweede wisselfase is bezig en zij moet nog 10 melkelementen wisselen. Zij vindt haar gebit niet echt mooi omdat sommige boventanden scheef staan.
Met de pensionering van Cor van Loveren heeft Nederland (voorlopig?) geen hoogleraar preventieve tandheelkunde meer. Dit terwijl er op het gebied van preventieve tandheelkunde wel de nodige vraagstukken zijn die om aandacht vragen.
In veel tandartspraktijken wordt aandacht besteed aan preventie gericht op het voorkomen en stabiliseren van cariës en erosieve gebitsslijtage. Bent u op de hoogte van de verschillende risicoproducten? Wat weet u van de informatie op het etiket? En de nieuwe waterproducten: veilig voor het gebit of niet?
Marieke van der Zande onderzocht de invloed van digitale technologieën op het werken in tandartspraktijken, en welke afwegingen tandartsen maken bij het gebruik ervan.
In 2004 werd in TP het artikel met bovenstaande titel gepubliceerd waarin twee casussen die ruim twintig jaar gevolgd waren besproken werden. De volgende vragen worden beantwoord: ‘Hoe is het nu, weer 15 jaar later, met de patiënt? en ‘Zou je het weer zo aanpakken als toen?’
In mijn opleiding leerde ik veel vaardigheden, maar de meeste heb ik me in de praktijk eigen gemaakt door een combinatie van nieuwsgierigheid, cursussen volgen en een bepaalde mate van durf om nieuwe wegen in te slaan. Dat heeft me naast veel geploeter en vallen en opstaan ook veel plezier opgeleverd.
Orale leukoplakie is een premaligne, overwegend witte laesie van het mondslijmvlies, die bij ongeveer 0,1% van de bevolking voorkomt. Wat moet een tandarts ermee?
Wij vroegen u naar bijzonderheden op bijgaande bitewing. Het gaat om een 33-jarige patiënt zonder klachten.
Tot de anatomie van de moderne mens behoren een aantal overblijfselen uit de evolutiegeschiedenis die nu geen of vrijwel geen nut lijken te hebben, maar wel nadelen. Hoe komt dat?
In het aprilnummer van TP vroegen wij uw advies met betrekking tot de behandeling van een 34-jarige patiënte om tot een betere occlusie en esthetiek te komen.
Een 73-jarige man heeft al meer dan 40 jaar een volledige bovenprothese en in de onderkaak een partiële plaatprothese. Hij wil graag advies omdat hij in de onderkaak een prothese wil hebben die vaster zit dan de huidige voorziening.
