Maar ze waren ineens verdwenen. De congressen waarmee je de dagelijkse sleur van je praktijk kon doorbreken. Niet meer dat schoolreisjesgevoel in de trein ernaartoe en de borrel achteraf. Weg de kans om aan de statafels oude studiegenoten tegen te komen, en even in de spiegel van de ander te kijken. Een snoevend gesprek te voeren over hoe geweldig je het in je praktijk doet en hoeveel weken je wel niet vol zit.
Auteur: Arthur van Winsen