Een dame heeft zich vier jaar laten behandelen door een tandprotheticus, die voor zijn prutswerk een enorm bedrag heeft gerekend. De uitgebreide herbehandeling heeft bijna drie jaar geduurd. Verslag van de dentale en mentale rehabilitatie die bestond uit het steunen van haar claim op gerechtigheid: terugbetaling van het volledig betaalde bedrag.
In 2016 wordt een 69-jarige dame naar onze praktijk verwezen. In de verwijsbrief stond het volgende:
L.S.
Zouden jullie de behandeling tijdelijk willen overnemen? Mevrouw kwam voor het eerst bij mij en is de afgelopen 4 jaar behandeld bij kliniek X te Y. De toestand van haar gebit is abominabel. Er is mijns inziens een verkeerde behandelstrategie gekozen en de problemen die daardoor zijn ontstaan zijn elementgebonden aangepakt zonder al te veel succes. Een klinisch onderzoek zal meer licht op de zaak werpen …
Ik hoop dat jullie het gebit van mevrouw redelijkerwijs kunnen redden. Mevrouw zal bij een eventuele intake het dossier van de vorige tandarts meenemen. Ik heb verder niets gedaan!’
Bij het eerste bezoek hebben we de tijd genomen om te horen hoe en door wie mevrouw de afgelopen jaren is behandeld – hoewel het woord gemaltraiteerd hier juister van toepassing is. De voornaamste klacht is dat haar tandvlees pijn doet en dat ze ongelukkig is met het eindresultaat. Degene die haar heeft behandeld geeft geen gehoor of gaat niet in op haar klachten. Ze wil haar geld terug. Een redelijke eis als we haar gebit bekijken (afbeelding 1–3). Ze hoopt dat wij haar daarbij kunnen steunen, want er wordt op haar brieven niet meer gereageerd. De verantwoordelijke blijkt een tandtechnicus (!) te zijn die haar heeft laten behandelen door steeds andere tandartsen die bij hem in dienst waren. Achteraf kwam haar ter ore dat er meer mensen ontevreden waren over de in zijn kliniek uitgevoerde behandelingen. Ze denkt erover een advocaat te raadplegen.
Hoe kon het zover komen?
Hoe komt een directiesecretaresse van een gerenommeerd bedrijf in zo’n ‘kliniek’ terecht?
Hoe kan het dat tandtechnici tandartsen in dienst hebben en andere tarieven blijken te mogen rekenen?
Hoe maken we aan dergelijke praktijken een eind? Onbevoegde uitoefening van de tandheelkunde is immers strafbaar! Leidt aangetoonde onbekwaamheid niet tot intrekken van de bevoegdheid?
We maken een gedetailleerd herstelplan. De patiënt schrikt van de bijbehorende begroting. We leggen haar uit dat ze dit eindbedrag eigenlijk al heeft betaald, maar aan de verkeerde. Met deze stukken in de hand besluit ze er echt werk van te gaan maken en een advocaat in de arm te nemen. Een schaderapport wordt opgesteld dat ze aan de advocaat kan overhandigen, inclusief de gemaakte röntgenfoto’s. Het is het begin van een beschamend, drie jaar durend gevecht …
Zorgdoel en zorgplan
Ons zorgdoel bestaat uit het verwijderen van alle elementen met een slechte prognose, waarna middels uitneembare voorzieningen de functie zal worden hersteld. Haar wens is om zoveel mogelijk elementen te behouden. Extractie van alle elementen in de onderkaak stuit daarom aanvankelijk bij haar op weerstand, maar na uitleg dat er dan sprake is van een edentate kaak waardoor aanspraak gemaakt kan worden op vergoeding voor een klikgebit vanuit de basisverzekering en dat dat aanzienlijk scheelt in de kosten, gaat ze, zij het contre coeur, akkoord.
De behandeling
In de bovenkaak worden de 11,21 en 22 geëxtraheerd, niet alleen omdat behoud ervan te kostbaar is, maar ook omdat ze voor het door ons voorziene esthetisch behandelresultaat in de weg zitten (afbeelding 4). Op de 13,23,24, en 25 zullen primaire kappen worden gemaakt waarop een telescoopprothese kan wordt vervaardigd (afbeelding 5). In de onderkaak worden alle elementen
Na ruim een jaar wordt gelukkig een machtiging afgegeven voor het plaatsen van vier implantaten en een overkappingsprothese (afbeelding 7–8). Uitvoering geven aan haar wens om in de bovenkaak te behouden wat er behouden kan worden, levert nogal wat problemen op. De uitgegroeide 2’ en 25 maken het vrijwel onmogelijk om elementen in de prothese symmetrisch en harmonieus op te stellen (afbeelding 9–11). Toch kunnen we daar nog een heel eind mee komen door de beet te lichten en wat creatief uitmodelleren van de was cervicaal van deze elementen. Doordat we haar voortdurend betrekken in de behandeling en uitleggen welke tandheelkundige problemen we moeten oplossen, en dat er niet aan een compromis ontkomen kan worden, ontstaat er acceptatie Niet in de laatste plaats doordat zij op haar beurt óns steeds uitgebreid verslag kan doen over de trage voortgang van het proces om financiële genoegdoening. Pas na drie jaar (!) kan zij akkoord gaan met het schikkingsvoorstel dat de mediator van de aangeklaagde tandtechnicus haar voorlegt. Deze mediator heeft uiteindelijk haar kant gekozen en zijn cliënt ervan overtuigd dat verzet tegen haar claim zinloos was, omdat hij inzag dat hier sprake was van een wanprestatie. Eindelijk gerechtigheid.
Mevrouw is blij dat alles nu achter de rug is, maar vraagt zich af hoeveel slachtoffers de kliniek nog meer gemaakt heeft. Ik vraag me af of iedereen wel zoveel strijdlust kan opbrengen als zij heeft gedaan, maar ook hoeveel imagoschade door deze (be)handelwijze aan ons mooie beroep wordt toegebracht. Er zijn daar toch tandartsen bezig geweest!
Mét of zónder BIG-registratie?
Dr. Hans van Pelt (RU Groningen, 1978) is als restauratief tandarts en prosthodontist (EPA) werkzaam bij Proclin Rotterdam en verbonden aan het CTM van het UMC Groningen.
Dit artikel is verschenen in
TandartsPraktijk nr. 1, 2021.
