Lang geleden waren er tandartsen algemeen practici in Utopia die het moesten doen met 2 erkende specialismen: kaakchirurgie en orthodontie. De tijd stond niet stil. Daardoor kwamen gedifferentieerde vakgebieden tot ontwikkeling. Dat gebeurde ook bij de kindertandheelkunde. Men vond dat kinderen recht hadden op volwaardige mondzorg. Dat hield toen nog in restauratieve behandeling, chirurgie en natuurlijk preventie. Er werden pedodontologen opgeleid. Velen van hen werkten gedurende hun opleidingstijd in de privépraktijk van hun opleider. Boze tongen spraken van belangenverstrengeling. Maar daar was geen sprake van, want de opleider had slechts oog voor de belangen van de doelgroep: het kwetsbare kind.