Misschien wel de belangrijkste ontwikkeling in de restauratieve tandheelkunde van de afgelopen 20 jaar is de overgang van mechanische naar adhesieve retentie. Deze heeft kunnen plaatsvinden door verbetering van de adhesieve technieken en de vorderingen op het gebied van wetenschappelijk onderzoek. Deze combinatie van wetenschap, principes en technieken vormen samen de ‘biomimetische tandheelkunde’: de kunst en wetenschap van het herstellen van de mechanische, structurele en esthetische integriteit van een element. Om een element zo goed mogelijk te restaureren moeten we de natuur nabootsen en derhalve begrijpen hoe een natuurlijk element functioneert.1-3