Met de komst van onder invloed van licht-uithardende microfijne en hybride composieten werd het mogelijk om esthetische restauraties te maken die ook voor volwassen patiënten aantrekkelijk waren. Deze ontwikkeling riep veertig jaar geleden bij een deel van de tandheelkundige beroepsgroep, maar ook nu nog, allerlei bedenkingen en bezwaren op. In dit artikel wil ik puntsgewijs deze argumenten aan een kritische beschouwing onderwerpen en de factoren die van invloed zijn op de duurzaamheid van elke esthetische restauratie toelichten.