Lang geleden, op de VU, waren we kamergenoten. We leerden veel van elkaar en hadden veel lol samen. Carry introduceerde in Nederland motivational interviewing als een geschikte methode om met zorgvragers in gesprek te gaan over mondgezondheid. In 2011 schreef ik in TP: ‘Toen vier jaar geleden op mijn initiatief Carry Gresnigt als spreker werd uitgenodigd voor een NVvK/VBTGG-congres, werd daar in de kindertandheelkunde nogal meesmuilend over gedaan. Nu een bureautandarts die het in de praktijk nooit zelf heeft toegepast het erover heeft, lijkt het opeens een zaak van belang geworden te zijn. Maar nog steeds wordt niet begrepen dat motivational interviewing veel beter past bij het niet-restauratieve concept dan bij het reparatiemodel. Motivational interviewing maakt een onlosmakelijk onderdeel uit van NRC.’

 

De betreffende bureautandarts was een vertegenwoordiger van de ‘old school’ die afscheid nam en dat met iets opzien-barends wilde doen. Hij dacht dat het advies aan ouders om slechts eenmaal per week na te poetsen bij motivational interviewing paste, omdat ouders dit makkelijker zouden accepteren. Praatjes van hogepriesters hebben in de mondzorg voor kinderen nu eenmaal een hogere status dan wetenschappelijk verantwoorde informatie. Het lag niet in de aard van Carry om tegen praatjes in het geweer te komen. Belangrijker was dat Carry steeds vaker werd gevraagd om haar boodschap met anderen te delen. Toch werd in 2017 tijdens het RAI-congres over NRC nog opgemerkt: ‘Het is wel een heel gedoe …’ Natuurlijk, niet-restauratieve behandeling vereist ‘in gesprek gaan’ met ouders en kinderen en dat is kennelijk te hoog gegrepen. We begrijpen dat wel, want praatjes over wat er van de ouders allemaal wordt verwacht, stellen heel wat minder eisen aan de vakbekwaamheid …

Zeker, het valt nog niet mee om je motivational interviewing eigen te maken. Ik had er veel gesprekken met Carry over en kreeg zodoende heldere feedback over wat ik nog allemaal moest leren. Het gaat vooral om contact maken. Ik leerde onderscheid maken tussen contactmakers en contactverbrekers. Een goede leermethode is video-opnames maken van de communicatie in de praktijk en die daarna kritisch te evalueren. Het is confronterend om te zien in welke valkuilen je dan loopt. Maar het is vooral verrassend om te zien wat de effecten zijn van ‘in gesprek gaan’ met ouders en kinderen. De ervaring leert dat dat soms effectiever is als het kind er niet bij is. Dan voelen ouders zich vrijer om de problemen waar ze tegenaan lopen te bespreken. Hoe ga je om met een kind dat zich hevig verzet tegen napoetsen, of met een levenspartner die je niet steunt in je pogingen het gebit van je kind gezond te houden? Het komt voor dat een moeder vervolgens in tranen uitbarst over haar onmacht of uit schuldgevoel. Dan is het zaak om begrip te tonen en aan te bieden samen naar een oplossing te zoeken. Maar wat is er mooier als een moeder vervolgens zelf besluit dat mondverzorging meer prioriteit in het gezin moet krijgen? Natuurlijk leidt dat weer tot de vraag hoe ze dat denkt te bereiken. Je bent immers in gesprek.

Wat ik ook van Carry heb geleerd is om altijd de mogelijkheid open te laten ‘in gesprek te gaan’ met mijn opponenten in de mondzorg en dat werkte soms. Maar het vraagt, zoals Carry al aangaf, om openheid, moed en inzet van beide partijen. En dat maakt het moeilijk.

Er zal een tijd komen dat niemand begrijpt waarom op grote schaal kinderen (en ouders) tegen beter weten in effectieve coaching en behandeling hebben moeten ontberen.

Carry heeft 12 jaar laten zien hoe het anders kan.

Dank je, Carry.